Gamratka, Ruda, Chrośla

Początek trasy może nie napawać zbytnio optymizmem, ponieważ jest to odcinek głównie asfaltowy. Ruszamy z okolic wiaduktu nad torami PKP, czyli dawną trasą kołbielską (od ronda przy serwisie Renault). Dojeżdżamy do głównej trasy na Górę Kalwarię i przecinamy ją. Kierujemy się na zachód, nie zbaczając z leśnej drogi aż do następnego asfaltu. Ten fragment mimo iż typowo leśny, krajobrazowo nie zachwyca - okoliczni mieszkańcy traktują go jak własny śmietnik.
Po chwili las ustępuje, a do pokonania zostaje już tylko piaszczysta pułapka. Za nią wkraczamy na asfalt, skręcając w prawo - jesteśmy w Gamratce.

Jadąc szosą na zachód mijamy zabudowania kolejnych wsi, stopień wodny na rzece Mieni oraz kilka kształtnych wydm, które jednak nie pozwalają rowerzystom na komfortowe zwiedzanie. W końcu docieramy do skrzyżowania z inną asfaltówką i przydrożnej kapliczki, gdzie kierujemy się w prawo. Za sobą mamy teraz bramę parku Starzeńskich wraz z systemem zapór i stawów, o którym można przeczytać tutaj.

Park Starzeńskich (Śladami rzeki Mieni) W miejscowości Ruda znajduje się stary park. Jest to pozostałość po zabudowaniach dworskich z połowy XIX w. Jednym z najciekawszych elementów parku jest stara, tajemnicza brama murowana. Tuż za nią znajduje się długa aleja, prowadząca aż do asfaltu nieopodal stawów. O samym majątku próżno szukać informacji, wiadomo jednak że należał do hrabiego Mariana Starzeńskiego wraz z rodziną. Dwór rozebrano po II wojnie światowej, do dzisiaj zachowała się jedynie wspomniana brama, drzewa i stawy wraz z systemem regulującym rzekę.

Za przejazdem kolejowym nie zmieniamy obranego wcześniej kierunku. Jesteśmy we wsi Chrośla. Najwyższą jej budowlą jest oczywiście kościół, który mijamy pedałując w stronę trasy krajowej nr 2.

Dębe Wielkie

Kontynuujemy jazdę wzdłuż krajowej dwójki w kierunku Warszawy. Z równie dobrym skutkiem moglibyśmy jechać nią od samego początku, jednak moim zdaniem lepiej nadrobić te kilka kilometrów, ale jechać w ciszy i spokoju.
Znajdujemy drogowskaz na Pustelnik i po chwili zjeżdżamy w niewielką dolinkę. Jakość asfaltu nie powala na kolana, trzeba zacisnąć zęby i brnąć przed siebie. Za pracownią broni historycznej wieś się kończy.

Góry Chobockie

Na pierwszy ogień - brzozowe zagajniki, a za nimi dwa ostre zakręty, jeszcze asfaltowe. Po chwili spośród drzew wyłania się ogromna wydma - nasz cel. Nie sposób ominąć tego miejsca, ponieważ samo zwraca na siebie uwagę.

Z jej szczytu można podziwiać widok na terytorium pozostałości po kopalni piasku. Szerokość panoramy robi wrażenie. Obejmuje ona szeroki lej, w którego zagłębieniu znajdują się mokradła i młody las. Po krawędzi leju nie da się niestety sprawnie jeździć rowerem, jednak ku spacerom nie ma żadnych przeciwskazań.

Na wydmę przyjeżdża wiele rodzin z dziećmi, wspinają się na górę i spacerują. Od czasu do czasu, niestety, przejedzie tędy też jakiś motocyklista.
Jednak im dalej w las, tym więcej wrzosów i mniej ludzi. Udając się na południe, trafimy do ambony strzelniczej "Wrzos", schowanej głęboko między wysokimi trawami. Podsumowując - można spędzić tu mnóstwo czasu na eksploracjach i spacerach.

Nowy Walercin, Cyganka

W drodze powrotnej proponuję zatoczyć koło po kilku okolicznych wioskach. Wracamy więc na szosę i jedziemy w stronę Pustelnika. Po chwili skręcamy w prawo, ku wsi Nowy Walercin. Z początku dobry asfalt kończy się po kilku kilometrach, mijamy wierzbowe aleje i małe gospodarstwa, aż docieramy do przejazdu kolejowego, charakterystycznego punktu wycieczki W poszukiwaniu mazowieckich wierzb.

Nie przejeżdżamy przez tory, lecz skręcamy ponownie w prawo. Krótki interwał po szutrowej drodze wyniesie nas aż do Cyganki, skąd przez Żuków i Arynów wracamy do Mińska.